دختری از جنس خاک

کتاب دختری از جنس خاک : بخشی از کتاب: ?«برو به جان عدرا دعا کن که امروز کشته نشدی.» تیتا این را گفت و بعد، صلیبی روی سینه کشید و زیر لب مشغول دعاخواندن شد. با هم روی تختخواب او نشسته بودیم و لباس‌هایی را که در آفتاب خشک شده بود، تا می‌کردیم به نظر می‌رسید فضای اتاق با ان اثاثیه‌ی کهنه و پرده‌های زهواردررفته‌ای که اگر قلاب‌هایش اجازه می‌داد بدش نمی‌آمد دوام بیاورد، تاریک‌تر و سنگین‌تر از همیشه است. از میان قاب پنجره نوک درخت‌های کاج رو به دره پیدا بود، جایی که ساختمان‌های سنگی سفید همچون انگشتانی غول‌آسا سر برآورده بودند؛ و باز هم دورتر در امتداد آن، بیروت در کنار دریا غنوده بود. هُرم گرما آسمان را به رنگ سفید درآورده بود و صدای زنجره‌ها پس و پیش، گاهی از دور و گاهی نزدیک شنیده می‌شد، انگار که درخت‌ها را اره می‌کردند. یک بار تیتا گفته بود که هر وقت زنجره‌ها ساکت شوند یعنی یک نفر مرده است. اما آنها به ندرت ساکت می‌شدند. صدای لرزانشان از صبح علی‌الطلوع که خورشید بالا می‌آمد شروع می‌شد و تا وقتی دوباره غروب می‌کرد، ادامه داشت و...