وقت سکوت

کتاب وقت سکوت : بخشی از کتاب: تلفن زنگ می‌زد و صدایش را شنیده‌ام. گوشی را برداشته‌ام. صدای واضحی از گوشی شنیده ام.گوشی را کج گذاشته‌ام. گفته ام «آمادور.» با آن لب‌های کلفتش آمده گوشی را برداشته است. تصویر میکروسکوپ دوچشمی را می‌دیدم و به نظرم نمی‌رسید آنچه درون مادمی نگه دارنده می‌بینم مفهوم باشد. دو مرتبه نگاه کرده‌ام: بله، سرطانی است - اما لکه‌ی آبی پشت میتوز محو می‌شد. «آمادور، رشته‌ی این لامپ‌ها هم ذوب می‌شود. نه؛ سیم را لگد کرده است. «وصلش کن!» تلفنی حرف می‌زند. «آمادورا» بس فربه است و نیشش به لبخند باز. آرام حرف می‌زند، نگاه می‌کند، می‌بیندم. «تمام شد. » « دیگر تمام شد.» دیگر موش بی موش! نقاشی پرتره‌ی مرد ریشو، که هیچ چیز از چشمش پنهان نماند و مردم ایبری را از جهل عمومی‌شان در علم و دانش رهاند، جلو چشمم بی حرکت و به نگاهی نافذ بی‌موش آزمایشگاهی ماندن‌مان را نظاره می‌کند و...