لکه

کتاب لکه - بخشی از کتاب: این اعلان که لطفا سر جای خود بنشینید و کمربندها را ببندید برای او معنایی ندارد. هواپیما تا چند دقیقه ی دیگر می نشیند، مسافرانی که معلوم نیست چرا این همه عجله دارند ساک های دستی شان را از محفظه ی بالای سرشان برمی دارند و در راهرو  باریک راه می افتند به طرف در خروجی. مسافری که زودتر بلند شده و ساکش را برداشته پشت خانمی که دارد ساکش را برمی دارد معطل می ماند و به لبخند بی معنی او که ظاهرا نمی تواند ساکش را بیرون بکشد لبخندی بی معنی تحویل می دهد. از لبخند تا مکالمه خیلی طول نمی کشد. حوصله در این جور موارد یک ویژگی نادر است. ذهن دستور می دهد با احترام بگوید ( اجازه می دهید؟ ) خانم می گوید ( لطف می کنید ) و می کشد کنار تا آقای موقر خوش تیپ مو خرمایی برود ساک بزرگ خانم را با فشاری مختصر بیرون بکشد بگوید بهتر بود تحویلش می دادید به بخش بار،  و در پاسخ به خانم که می گوید عجله داشتم و نمی توانستم پشت آن ریل مسخره منتظر چمدانی بمانم که چیز خاصی هم توش نیست، همان لبخند، بی معنی بی خود و بی جهت می دود تو صورتش و...