سنت تصحیح متن در ایران پس از اسلام

کتاب سنت تصحیح متن در ایران پس از اسلام : ادبیات کلاسیک فارسی و در مقیاسی وسیع‌تر فرهنگ اسلامی هویت دیرین خود را در متنهای بازمانده از دوره‌های پیشین بازیافته است. متن‌هایی که هر کدامشان بازگوکننده خطوط فکری و جهت‌گیری‌های دوره‌ای از دوران‌های تاریخی و، باریک‌تر از آن، بازتاب دهنده ابعاد شخصیتی پدید آورندگان آن‌هاست. این متن‌ها از گذشته‌های دور به دست نسخه برداران و خواستاران آن رونویس شده و با نقص و کمبودهایی بالاخره به دست ما رسیده است. آنچه امروز برای فرهنگ و به ویژه ادبیات ما اولویت دارد بازیابی و نشر این میراث خطی به وجهی پسندیده و نزدیک به اصل آن‌هاست. این کار از طریق استفاده از شیوه‌های علمی تصحیح متن میسر می‌شود که تا دیروز گمان می‌رفت (دست کم برای بسیاری ) که دربست از غرب برای ما به ارمغان آمده است. دلیل عمده این پندار هم آن بود که، در ابتدای دوران استفاده از صنعت چاپ، غربیان متن‌های کهن ما را تصحیح و منتشر می‌کردند و برخی از محققان پیشگام ایرانی مانند محمد قزوینی هم نخستین کارهای متن شناسی خود را در غرب و گاهی با کمک غربیان سامان دادند. کتاب حاضر گام را عقب‌تر می‌گذارد و ضرورت‌های بازیابی و بازشناسی متن‌ها را در فضای فرهنگ ایران در دوران اسلامی جستجو می‌کند و از مسیر این جستجو دست پر بازمی‌گردد. سخن بر سر این است که تمدن اسلامی وقتی در دامان فرهنگ ایرانی بارور شد و به شکفتگی و بالندگی مضاعفی دست یافت، نمی‌توانست از امر لازمی مثل رجوع به نصوص فرهنگی بی‌نیاز باشد و در این مراجعه لازم می‌آمد همه جنبه‌های اطمینان و اتقان را بیازماید تا آنچه به جایی و کسی منسوب می‌دارد در انتسابش ذرهای تردید روا نباشد و...