استخوان قاپ

کتاب استخوان قاپ : بخشی از کتاب: سوفی داد کشید: «وایسا! این یعنی من... هی با شما هستم!» دنبال اسکری دوید، با تقلا از کناره‌ی ساحل بالا رفت، راهش را به سختی از میان خارهای زیادی رشد کرده باز کرد و روی علف‌های هرز سکندری خورد. قلوه سنگ‌ها تبدیل به سنگ‌فرش و بعد هم پلکان شد. در تاریکی، مجسمه‌های نیم‌تنه با چشمان صیقلی و آبشارهایی از پیچک سیاه به جای موهایشان، خودنمایی می‌کردند. روی زمین استخوان پخش شده بود: استخوان‌هایی واقعی و بزرگتر از بزرگ. یکی از آنها زیر پایش غلتید. با صدایی کمی زیادی بلند با خودش گفت: «مشکلی نیست. این کاملاً عادی و خوابه.» اسکری جلو در ایستاد. چشمانش همچون ماهی‌هایی خیس می‌درخشید. پرسید: «می‌خوای بیای داخلی یا نه؟ تا ابد منتظرت نمی‌مونم که بخوای تصمیم بگیری. اگه گرسنه بشن، می‌آن دنبالت تا خودت رو بخورن.»