جاهای تاریک

کتاب جاهای تاریک : بخشی از کتاب: یک جور بدجنسی توی وجودم هست که مثل اندام بدن ملموس و واقعی است. شکمم را که چاک بدهی، می‌بینی سیاه و غلیظ آمد بیرون، چکید روی زمین، جوری که بتوانی زیر پا لگدش کنی، خون خانواده‌ «دی» است. یک ایرادی دارد. هیچ وقت دختربچه‌ خوبی نبودم و بعد از آن قتل‌ها بدتر هم شدم. لیبی کوچولوی یتیم، عبوس و ریقو بزرگ شد و قاطی عده‌ای فامیل دور، بُر خورد؛ پسرخاله دختر دایی‌های با واسطه، خاله بزرگ‌ها، دوست‌های دوست‌ها و همیشه یا توی خانه‌های متحرک یا داخل کلبه‌های روستایی داغانِ کانزاس. من با لباس‌هایی که از خواهر مُرده‌ام مانده بود مدرسه می‌رفتم: پیراهن‌های با زیربغل‌های رنگ ورورفته، شلوارهای با باسن‌های حجیم که به طرز مضحکی گل و گشاد بود و به زور کمربند رنگ ورورفته‌ای که زبانه‌اش به دورترین سوراخش می‌رفت به کمرم می‌ماند. توی عکس‌های کلاس، موهایم همیشه به هم ریخته است؛ سنجاق سرم شل وول از گیس‌هایم آویزان است انگار وسایلی باشند که با چتر نجات ول کرده‌اند و توی گیر و گرهِ زلفم گرفتار شده باشند و...