شعله آه

ادبیات فارسی در فلمرو هندوستان (شامل پاکستان، بنگلادش، تبت و بخش هایی از هند کنونی) پیشینه ای نزدیک به هزار سال دارد. آخرین عصر طلایی ادبیات فارسی در هند - پیش از آن که زبان انگلیسی جای آن را بگیرد - دورانی را شامل می شود که با نیمه اول قرن دوازدهم هجری قمری (اوایل قرن نوزدهم میلادی) مصادف است. در فاصله قرن دهم تا دوازدهم هجری قمری داستان نویسی در هند رونق داشت ((و درین راه تشویق های پادشاهان و فرمانروایان هند و دکن مایه اصلی پیشرفت بود؛ خواه درباره نقل مجدد داستان های قدیم یا ترجمه داستان های هندی یا تألیف و تدوین داستان هایی نو در آن سرزمین.)) اغلب مترجمان و مولفان این داستان ها در دستگاه های دولتی و امارتی هند مشغول به کار بوده اند و به تشویق پادشاهان یا صاحب منصبان دست به نگارش این آثار برده اند. قصه شعله آه نیز از آثار همین دوره است.