تعالی اگو

نظریه پردازانِ چپِ افراطی گاهی اوقات بر پدیده شناسی خرده گرفته اند که گونه ای ایدئالیسم است و واقعیت را در سیلابِ ایده ها غرق می کند. اما اگر ایدئالیسم فلسفه ی بدونِ شرِّ آقای برونشویگ باشد، اگر ایدئالیسم فلسفه ای باشد که تلاشش برای هضم و جذبِ ذهنی هیچ گاه به مقاومتِ بیرونی برنمی خورد، فلسفه ای که در آن رنج و گرسنگی و جنگ در گونه ای فرایندِ کند وحدت بخشیدنِ ایده ها رقیق می شوند، هیچ چیز نامنصفانه تر از این نیست که پدیده شناسان را ایدئالیست بخوانیم. برعکس، قرن هاست که در فلسفه جریانی تا بدین پایه رئالیست را شاهد نبوده ایم. پدیده شناسان دوباره انسان را غرقِ جهان کرده اند و به اضطراب ها و رنج های او و همچنین به شورش هایش تمامِ سنگینی شان را بازگردانده اند. متأسفانه، تا وقتی «من» ساختار آگاهی باقی بماند، همچنان می‌توان بر پدیده شناسی خرده گرفت که یک «آموزه-پناهگاه» است و قطعه ای از انسان را از جهان بیرون می کشد و با این کار توجه را از مسائل حقیقی منحرف می کند. به نظر من این خرده گیری ناموجه خواهد شد اگر اگو به هستنده ای دقیقاً معاصرِ جهان تبدیل شود که وجودش همان ویژگی های ذاتیِ جهان را دارد. همواره به نظر من چنین رسیده است که فرضیه ی کار-پیش بَری به ثمربخشیِ ماتریالیسمِ تاریخی به هیچ وجه نیازی به فرض پوچی که عبارت است از ماتریالیسم متافیزیکی ندارد. درواقع، برای این که شبه ارزش های ذهنی محو شوند و اخلاق دوباره در واقعیت بنیان پیدا کند، هیچ ضرورتی ندارد که ابژه بر سوژه مقدم باشد. کافی ست که [اگو] معاصرِ جهان باشد و دوگانگیِ سوژه-ابژه، که دوگانگی ای صرفاً منطقی است، برای همیشه میانِ دل مشغولی های فلسفی ناپدید شود. جهان [اگو] را، و [اگو] جهان را نیافریده است، بلکه هر دو ابژه هایی برای آگاهیِ مطلق و غیرشخصی اند، و با این آگاهی ست که اگو و جهان با یکدیگر در پیوند قرار می گیرند. برای بنیان نهادن یک اخلاق و سیاستِ مطلقاً ایجایی به نحو فلسفی، به چیزی بیش از این نیاز نیست.