خانه نور

دیگر کاری از من ساخته نیست. هر چه بیشتر مرا می رند بیشتر عاشقش می شوم. آتشی که ما را به اشتیاق می انداخت ، اکنون همچون سرطانی است که مرا می جود و من همچنان او را دوست دارم. نمی خواهم با فراموشی، شیمی بیهوه زنده بمانم. باید از آنچه دوست داریم بمیریم بهتر ازاین است که بیهوده زنده بمانیم. باید از این رودخانه لذت برد و خود را در آب انداخت. چرا که نه؟ این نا امیدی نیستبلکه هشیاری است. من همه چیزم را برای کاندیس گذاشتم و همه چیز را باختم. فکر می کنم او به شیوه ی خودش را دوست دارد ولی وقتی بمیرم بیشتر دوستم خواهد داشت. شاید در زندگی چیزهای زیادی عایدم نشده باشد ولی دلیل نمی شود که من ایده آلیست نباشم.