خنده در طبقه بیست و سوم

این نمایشنامه، طنزی کلامی موقعیتی درباره یخود هنر نمایش در آمریکای دهه ی پنجاه و اوج دوران مک کارتیسم است، و با لحنی گزنده به سیاست های رسانه ای امریکای آن دوران (و چه بسا، سایر دوران ها)حمله می کند. در این اثر ، می بینیم که در ورای هر برنامه ی طنز تلویزیونی، چه اشک ها ریخته می شود و چه بدن هایی از اضطراب بی کاری به لرزه می افتند. چگونه افراد برای بقای خود در صنعت سرگرمی ی جنگند و چگونه با یک سیاست گذاری جدید، با وجود تمام توفیقاتشان، از عرصه این حرفه حذف می شوند. سایمون در این جا با نگاهی موشکافانه و انتقادی ، به سراغ صنف خود رفته: نویسندگان نمایش های طنز، که خود سال ها از برجسته ترینشان بوده است.