سینماگران بزرگ (7) اینگمار برگمان

آثار اینگمار برگمان خواهی نخواهی تحسین برانگیزند. او طی دوره ی پرباری با حدود پنجاه فیلم بلند که بین سال های 1945 تا 2003 کارگردانی کرده (بدون محاسبه ی فعالیت مستمرش به عنوان کارگردان تئاتر) پیوسته دغدغه های درونی و خیالاتش را به تصویر کشیده که نمایش واقعیت را تحریف می کنند؛ پرسوناژهایش از احساس گناهی در عذابند که جسم و جانشان را شکنجه می دهد؛ روشن بینی اش زوج هایی را بررسی می کند که شیقته ی هم می شوند و سپس یکدیگر را به شدت آزار می دهند؛ او هراسش در برابر سکوت خدا و پژوهش آشفته اشبه دنبال نوعی رستگاری را به تصویر می کشد. مهر هفتم ، توت فرنگی های وحشی، مصائب آنا، از ورای آینه ، همگی شاهکارهایی در میان مجموعه آثاری اند که بیانگر استعداد وی در ابراز کردن احساسات بی نظیرش هستند. می توان فیلم هایش را اقتباسی دانست از مسیر زندگی خودش از زمان کودکی در یک خانواده ی فوق سختگیر لوتری، به عبارتی ابهام روحی خودش که باعث شرمساری اش است و می ترساندش.