درآمدی بر تولید فضای هانری لوفور

انقلابی که فضای جدیدی را تولید نکند پتانسیل کاملش را واقعیت نبخشیده است، این انقلاب از آن حیث شکست خورده که نه خود زندگی، بلکه صرفاً روبناهای ایدئولوژیک، نهادها با دستگاه‌های سیاسی را تغییر داده است. دگرگونی اجتماعی، برای آنکه به راستی ماهیت انقلابی داشته باشد، باید زندگی روزمره، و فضای زندگی را تغییر دهد. «زندگی را تغییر دهید!» «جامعه را تغییر دهید!» این احکام، بدون تولید فضای جدید هستند و برعکس تا زمانی که زندگی روزمره در بند فضای انتزاعی، با محدودیت‌های بسیار سفت وسختش باقی می‌ماند، مادامی که تنها بهبودهایی که رخ می‌دهند بهبودهایی تکنیکی در جزئیات هستند (پیشرفت‌هایی در فراوانی و سرعت حمل و نقل، یا امکانات رفاهی نسبتاً بهتر)؛ پروژه «تغییر زندگی» چیزی بیش از شعاری سیاسی نخواهد بود. مثلاً در جایی که هیچ نوآوری معمارانه‌ای روی نداده است؛ در جایی که هیچ فضای خاصی آفریده نشده است نمی‌توان از سوسیالیسم حرف زد. سرمایه‌داری به عنوان یک شیوه تولید توانسته است تضادهای درونی‌اش را برای یک سده (اگر نگوییم برطرف) کم‌ اثر کند، و در نتیجه در یکصد سالی که از زمان نگارش سرمایه می‌گذرد، در دستیابی به «رشد» موفق‌ بوده است. نمی‌توانیم محاسبه کنیم به چه قیمتی، اما می‌دانیم به چه شیوه‌‌ای: با اشغال فضا، با تولید فضا. در نتیجه باید بر فرایند تولید فضا متمرکز شد. پاره‌هایی برگرفته از تولید فضا و بقای سرمایه‌داری