پادشاه

دونالد بارتلمی در رمان پادشاه، که بازگویی افسانه آرتور است، شوالیه‌های سلحشور میزگرد را به اوج بی‌رحمی‌های جنگ جهانی دوم می‌آورد. آرتور شاه انگلستان است و وینستون چرچیل نخست‌وزیر او. دانکرک سقوط کرده است، اروپا در آستانه‌ی از هم پاشیدن است، ازرا پاوند و لرد هوهو امواج رادیویی را مسموم می‌کنند، موردرد به آلمان نازی گریخته است و شاه آرتور و شوالیه‌های ستایش‌آمیز، در کنار سایر قوای متفقین، سخت مشغول نبرد با نازی‌ها هستند. «جام مقدس» در این روایت به‌صورت بمب اتم ظاهر می‌شود ـ «ابرسلاحی که با آن می‌توانیم دشمن را گوشمالی دهیم و چوب لای چرخش بگذاریم» ـ و شوالیه‌ها باید تصمیم بگیرند که یا از شیوه‌ی دلاورانه‌ی خود پیروی کنند یا نوعی شقاوت مدرن را برگزینند. نویسنده با به‌کارگیری زیرکانه و خنده‌اور زمان‌پریشی نشان می‌دهد که جنگ در نمایش شقاوت و پوچی انسانی نقشی کلیدی دارد. اما آرتور در تصمیم به روی‌گرداندن از قدرت جام،‌بی‌میلی خود را به پیش‌رفتن در این راه اعلام می‌کند: «این شیوه‌ی جنگیدن ما نیست. جوهر حرفه‌ی ما رفتار درست است و این جام مقدس دروغین سلاح شوالیه‌ها نیست.»