مادام بواری

کتاب مادام بواری - بخشی از کتاب: « شارل » پیشنهاد او را پذیرفت و به لس برتاکس رفت. همه چیز مانند سابق بود. آخرین ملاقاتش می توانست به جای پنج ماه پیش، همین دیروز صورت گرفته باشد. درختان گلابی، شکوفه زده بود. آقای « روالت » پس از بهبودی خیلی پرانرژی شده بود و از این رو مزرعه سرسبزتر از همیشه به نظر می رسید. روالت با توجه به شرایط ناگوار دکتر و برای حفظ احترام از او خواست، کلاهش را بردارد و با صدای آهسته گویی بیمار است با او سخن می گفت و حتی از این که غذایی سبک تر مانند کاستارد یا کمپوت گلابی برایش آماده نشده بود، ابراز ناراحتی می کرد و روالت داستان هایی را تعریف می کرد. شارل می خندید ولی ناگهان به یاد همسرش می افتاد و در خود فرو می رفت. قهوه آوردند و او دیگر در افکارش غرق نشد. او به تدریج با عادت به تنها زیستن، کمتر و کمتر به همسرش فکر می کرد. به زودی لذت مبهم استقلال، تحمل کردن تنهایی را برایش آسان تر کرد. او می توانست زمان غذا خوردن را تغییر دهد، بدون هیچ گونه توضیحی به خانه بیاید یا بیرون برود و هنگام خستگی به راحتی روی تخت دراز بکشد و...