پرواز

کتاب پرواز : تالی آخرین نفری بود که بار را ترک کرد. درها با صدای بلندی پشت سرش بسته شدند؛ تابلوی نئون فش‌فشی کرد و خاموش شد. ساعت از دو گذشته بود؛ خیابان‌های سیاتل خلوت بودند. ساکت و آرام. در پیاده‌روی لغزنده رو به پایین راه افتاد، ولی تعادل نداشت. مردی او را بوسیده بود یعنی یک غریبه او را بوسیده بود و او زده بود زیرگریه! چه افتضاح و رقت‌انگیز. تعجبی نداشت که مرد عقب نشینی کرده بود. قطره‌های باران به سر و صورتش ضربه می‌زد، تقریباً سرتا پا خیسش کرده بود. داشت فکر می‌کرد بیاستد، سرش را عقب ببرد وآن‌قدر قطره‌ها را قورت بدهد که خودش را خفه کند. خیلی هم بد نمی‌شد. انگار ساعت‌ها طول کشید تا به خانه برسد. با عجله از جلوی دربان برج رد شد و بدون این که با او چشم تو چشم شود، به ساختمان وارد شد. توی دیوارهای آینه‌ای آسانسور نگاهش به خودش افتاد. وای، خدا. ریخت و قیافه‌اش وحشتناک بود. موهای فندقی‌اش که نیاز به رنگ داشت، آن قدر ژولیده و به هم ریخته بود که شبیه لانه‌ی پرنده‌ها به نظر می‌آمد. رنگ ریمل سیاه تا روی گونه‌هایش پایین آمده و آدم را یاد هنرپیشه‌هایی می‌انداخت که برای فیلم‌‎های جنگی یا اکشن صورتشان را نقاشی می‌کنند و...